Sobre a reforma educativa, lonce, de Wert.

  "A LONCE E O PROXECTO NEOLIBERAL" que Miguel Vázquez Freire publica na Revista Galega de Educación (nº56, 87-91) é, nas súas palabras "unha reflexión sobre o substrato ideolóxico sobre o que se sustenta a lei...", unha reflexión atinada, documentada e necesaria porque estamos caendo no rexeitamento de aspectos moi concretos (e rexeitables) e a ver se nos van facer esquecer o fundamental... Escribe Vázquez Freire que "A lei Wert, se finalmente é aprobada e executada, acabará con esta concepción da educación como un servizo público e un dereito do cidadán..." Ese vai ser o fondo da cuestión que, como observa tamén este autor, aparecía explicitamente no preámbulo do primeiro borrador no que, por outra parte, era notoria a "ausencia de calquera referencia a consideracións pedagóxicas"
Nos tempos da LOE insistíase moito en que os datos das Avaliacións Diagnósticas non se farían públicas e na importancia de facer unha valoración ponderada tendo en conta as circunstancias dos centros. Polo que parece non é ese o que preconiza a LONCE no que as probas avaliadoras parecen pretender en primeiro lugar culpabilizar ao alumnado do seu fracaso e clasificar aos centros en función dos resultados coas consecuencias que se poidan derivar.
Nova Escola Galega publicou en outubro de 2012 un NEG OPINA no que se analiza a reforma educativa do goberno de Rajoy e que convén ler.

Para profundizar nesta análise a revista Cuadernos de Pedagogía , número 435 de xuño de 2013 publica un monográfico sobre a LONCE, coordinado por José Luis Bernal Agudo, profesor titular da Facultade de Educación da Universidade de Zaragoza.
Neste número destacados profesionais reflexionan sobre o sentido e oportunidade desta reforma educativa:  No primeiro artigo, titulado Un nuevo escenario para la política y el negocio educativos, Stephen Ball (Institute of Education, University of London) e Francisca Corbalán (Departamenyto de Psicología, Universidad de Chile) afirman que a educación, en si mesma, está sendo redefinida como unha oportunidade de negocio; José Luis Bernal Agudo (Universidad de Zaragoza), no artigo Procesos de privatización, un camino hacia la desigualdad, lembra que a "escola pública cumpriu durante décadas  un papel  compensador das desigualdades actuando como mecanismo de cohesión social";  Enrique Javier Díez Gutiérrez (Universidad de León), analiza pormenorizadamente a nova xestión pública e conclúe que o discurso ideolóxico que se nos impón "apela á responsabilidade das propias comunidades educativas, culpabilizándoas da súa crise ou fracaso e inducíndoas a que sexan máis productivas"; Antonio Olmedo (Institute of Education, University of London), resalta no seu artigo como esta lei favorece a competitividade en contra da cooperación; Julián Luengo Navas e Geo Saura Casanova (Universidad de Granada), no artigo Nuevas formas de mercantilizar la educación, escriben "Principios como a igualdade, a solidaridade, a participación, a cohesión, a xusticia social ou o benestar común, valores que definen e conforman a identidade da escola pública para todos e todas, foron desterrados; Por último Cristina Díez Pampliega (Delegación de Vallecas da Federación de APAS da Comunidade de Madrid,  Francisco Giner de los Ríos) aporta datos contundentes de escolarización e distribución do alumnado e conclúe que se está a favorecer a escola concertada e perxuizo da pública e creando guetos educativos, feito que xa foi denunciado polo Consello de Europa.

A PUBLICIDADE

 "http://www.flickr.com/photos/albertini/4160416026/" 

Hai veces que nos gusta, moito, a publicidade. Cada vez está máis claro que é un arte: en segundos hai que seducir e convencer; os obxectivos, ás máis das veces non son evidentes, pero todo está estudiado para acadalos.
Xa o cantaba Alberto Pérez con La Mándrágora, na fermosa canción Nos ocupamos del mar:

"Raro es que la verdad, mediante publicidad
alguna vez se abra paso, por si acaso
ahora es la oportunidad cuando el público hace caso". 

Exemplo de magnífica publicidade é este vídeo da editorial Random House Mondadori:

Publícase en galego A asasina, do autor grego A. Papadiamandis

Na Grecia do  século XIX, posterior á Guerra de Independencia contra o Imperio Otomán, nunha sociedade patriarcal e miserenta non había peor desgracia que nacer muller.
"Cando era nena servira para os seus pais, cando casara convertérase na escrava do seu home [...]. Cando pariu fillos, converteuse na súa criada; cando os fillos pariron fillos, converteuse de novo na serva dos netos."
Este é un dos pensamentos que asaltan á protagonista desta pequena, pero intensa novela de Alexandros Papadiamandis, A Asasina, publicada en galego pola editora Hugin e Munin e excelentemente traducida por Susana Losada e M. Olivar.
"As nenas teñen sete vidas, pensaba a vella. Dificilmente enferman e raramente morren. [...]Mesmo as nenas de casa grande morren máis facilmente ca as innumerables femias da pobreza"
As mulleres eran o chanzo máis baixo dunha sociedade de miseria, nunha terra fermosa e pobre, e unha carga para as familias que debían proveer ás fillas dunha xenerosa dote para poder casalas.
En épocas de crise económica triunfan e impóñense as ideoloxías máis totalitarias e a condición feminina sofre un proceso de degradación.
A Frangoianis, tola ou non, unha muller forte e intelixente, rebélase contra a inxusticia e o fado que sofren ela e máis a súa familia.
Referíndose aos monxes, opina: Que felices eran eses homes; axiña, dende unha pronta idade, como por inspiración divina, comprenderan que era o mellor que podían facer, é dicir, non traer outros infelices a este mundo!

Fóisenos "Pico": gran actor, gran profesional, gran persoa.

http://www.quepasanacosta.com/?p=19268

Andan revolucionados os muros de facebook coa morte de Xosé Manuel Olveira, "Pico".  O estado xeral é de emoción e tristura; emocionoume especialmente o comentario de Cándido Pazó: AS COUSAS CÓMICAS DUN CÓMICO,  escoitei a voz de Pico, falando de si mesmo, na lembranza do seu amigo. Querido por todos a Asociación de Actores e Actrices de Galicia despídese do compañeiro e amigo con este texto connmovedor:
"Fixéchesnos rir, choramos contigo, enternecíchesnos, namorámonos de ti... canto nos deches, compañeiro! E agora... déixasnos? Non, nunca marcharás, sempre estarás con nós, en nós. Nos nosos platós, sobre as taboas dos nosos teatros, fronte as butacas dos nosos cines e, sobretodo, nos nosos corazóns e na memoria eterna dun país. Grazas amigo, ata sempre".
Culturagalega.org dedícalle un amplo e fermoso artigo, e fai un percorrido polo súa vida profesional,

OCNOS revista de estudios sobre lectura

OCNOS é unha revista semestral de libre acceso, que pretende difundir investigacións e estudos sobre lectura e escritura e sobre os procesos educativos, a promoción da lectura e os hábitos lectores. Ocnos diríxese especialmente a profesores, psicólogos, sociólogos, educadores sociais, filólogos, bibliotecarios e estudantes que poden ler, descargar, copiar, distribuír, imprimir, etc esta revista sen restriccións.